مدل لباس محلی

مدل لباس محلی سنتی بسیار شیک زیبا و با ایده های متنوع همگی در سایت السن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما سروران گرامی قرار گیرد.

ایران مهد هنر و تمدن است و سبک لباس در این کشور از سالهای دور با ظرافت و طراحی های خارق العاده ای اجرا می شده است ، از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب هر کدام سبک و سیاقی برای لباس های زنانه و مردانه داشته و دارند .

لباس هایی که این روزها یا به کل خط تولیدشان متوقف شده و در حال انقراض هستند یا کنج کمدها و جالباسی ها خاک می خورند. از بین تمام این لباس ها، پوشش زنان ایرانی بارزتر است؛ چرا که این لباس ها نمادی از فرهنگ و عقیده هستتند.

روسری و سربند (لچک) پیراهن یا جمه، جلیقه کت، الجاقبا، دامن، شلیته، شلوار و چادر کمر از بخش های اصلی لباس محلی زنان گیلان است.

آنچه که بیشتر از همه در لباس گیلانی خودنمایی می کند، دامن های شلیته و پرچین است و جلیقه های پولک دوزی شده است. اغلب زنان گیلان از دو سربند، یکی در زیر (لچک) و دیگری بر روی آن (دستمال) استفاده می کنند.

دستمال در نواحی مختلف گیلان اسامی مختلفی دارد، در تالش به آن «سرا بست»، در ناحیه و سرود «تونه دسمال»، در ماسال «بنشه دسمال» و در گرگان رود و خوشابر اسالم به آن «سر دستمال» می گویند.

در جلگه های گیلان نیز دستمال به اسامی زیر خوانده می شود:روسری دستمال، پیله دسمال و سرفود که بر روی لچک بسته می شود و اصولا رنگ آن سفید است.

لباس زنان آذربایجان به سه بخش سرپوش، تن پوش و پاپوش تقسیم می شود. فرم و شکل پوشاک زنانه در مناطق عشایری آذربایجان شرقی اکثریت قریب به اتفاق به شیوه قدیم و شامل پیراهن بلند، دامن چین دار بلند و چارقد(روسری بزرگ) می شود.

عرقچین، روسری کلاغه ای، شال و چارقد، چالما – شاماخی(سربند)، چپی(روسری)، آلاچارشاب(چادر رنگی)، اوربند(روبند) و چادرا(چادر) متداول ترین سرپوش های زنان روستایی و عشایر آذربایجان شرقی را تشکیل می داده است.

اصلا ابیانه را لباس زنانش معروف کرده است. لباس محلی زنان ابیانه عبارت است از پیراهن، شلیته، یل، روسری، سربند، چادرشب، جوراب و پاپوش یا گیوه. بانوان ابیانه در مواقعی از چادرشب استفاده می کنند که عبارت است از پارچه ابریشمی شطرنجی و چهارگوش به ابعاد ۲×۲ متر که آن را از قطر تا زده و به صورت سه گوش به دور کمر می بندند یا روی سر می اندازند.

چادرشب معمولاً توسط بانوان ابیانه بافته و تهیه می شود. این پارچه که در زبان محلی با نام «کجی» خوانده می شود، در میان دختران جوان به رنگ زرد و در میان زنان مسن به رنگ قرمز است. زنان روستای ابیانه رسمی به عنوان «پیشکشی» دارند که در آن روسری های خود را در مقابل نامحرم کمی پیش می کشند.

یکی از لباس محلی زنانه به ویژه لباس عروس در جنوب استان فارس توسط زنان هنرمند شهر «اوز» به نام خوس بافی رونق دارد. برخی بر این باورند که این لباس توسط تعداد اندکی از زنان هنرمند شهر «اوز» دوخته می شود و صنعت خوس بافی را از کشور هندوستان به اوز آورده اند.

خوس از الیاف نقره ای تشکیل شده که بافته می شود و از آن برای تزئین شلوار، روسری، کلاه، پیراهن، جلیقه زنان و لباس کودکان استفاده می شود. بَلَ، روسری بزرگ خوس دوزی زنان محلی شیراز است.

مهم ترین ویژگی لباس زنان بلوچ، رنگارنگ بودن لباس های آن هاست؛ تا جایی که همین طیف رنگ ها بسیاری از عکاسان به سیستان و بلوچستان می کشاند. زنان بلوچ همراه با «جامگ» و «پاجامگ» مردانه که برای پوشش ظرافت و سلیقه زنان تغییراتی داشته اند ، «تکو» (چارقد) و سریگ (روسری) که بزرگ تر از چارقد هست به سر می کند.

کفش و جوراب زنان نیز همان نام ها را دارد. زنان اهل زیورآلات نیز هستند (گوشواره)، پولک، پولوه، کیگ، پور (سینه ریز)، کید، سربند و مِزبری ؛ زیورآلاتی است که می توانید به همراه زنان بلوچ مشاهده کنید.

بانوان در استان بوشهر پیراهن بلند دورچین به همراه عبای سیاه، مقنعه نازک سیاه رنگ، روبنده نازک، شلوار چیت و نوعی کفش صندل به نام «کوش» می پوشند.

پیراهن رسمی بانوان بوشهر جامه گشادی است که به آن پیراهن عربی می گویند و دارای تزئینات بسیار زیبا و جالب است. زنان در استان بوشهر اغلب با چادر محلی در انظار ظاهر می شوند.

انواع پیراهن های زنان هرمزگانی:کَندوره، گَوَن، اُشکُم،نُشته، آستین فراخ، کِلوش، عجمی، چینی، گشاد عربی و ساده شلالی. بیشتر نوعروسان هرمزگانی از چادر ویل گل ابریشمی سبزرنگ استفاده می کردند. چادر عروسان حاشیه زیبا و پشت آن اشرمه (یک نوع زری دوزی) تزیین می شد.

عروس و نوعروسان علاوه بر چادر گل ابریشمی، از چادر سوفن ساده سبزرنگ با تزیینات خوس و گلابتون و پولک بوته دوزی هم استفاده می کردند. در روزها و شب های عروسی آن را می پوشیدند و در موقع حنابندان تمام بدن به استثنا دست ها و پاها آن هم تا مچ در زیر چادر سبز مستور و پوشیده می شد.