مدل لباس محلی ترکی قشقایی

مدل لباس محلی ترکی قشقایی زیبا ساده شیک با مدل های متنوع همگی در سایت السن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما سروران گرامی قرار گیرد.

پوشاک محلی، یکی از وجوه تمایز اقوام مختلف از یکدیگر است که مظهر هویت ملی بوده و نماد فرهنگی یک کشور محسوب می‌شود. زنان، آرخالق را به عنوان لباس گرم می‏پوشند اما چون پوششی زیبا و محافظ بوده، موجب وقار و سنگینی لباس است. استقرار ایلات ترک در مناطق گوناگون ایران در دوران سلجوقیان، تیموریان و صفویه شدت یافته‌است.

قشقایی‌ها مردمانی سرخوش و دل‌شادند و به جشن و شادی علاقه‌مندند. قشقایی‌ها به نوشیدن چای و کشیدن قلیان علاقه بسیاری دارند. مردان طایفه دره شوری از چپق نیز استفاده می‌کنند. تنبان‏های زیری از پارچه‏ های ارزان مانند چیت گلدار و دامن‎های رویی از پارچه‎های مخمل یا زری و تور است و در پایین حاشیه، تزیین دارد.

زنان در زیر شلیته‌های خود، شلوارهای مشکی می‎‌پوشیدند، دمپای این شلوارها تنگ و بالای آن گشاد بود و آن‎ها را با بند تنبان می‌بستند. مردان قشقایی صورت خود را می‌تراشند و به بلند کردن سبیل علاقه خاصی دارند.

قوم قشقایی مانند سایر اقوام دارای آداب و سنت‌های دیرینه‌ای هستند که به‌رغم تهاجم و فشارهایی که از سوی بیگانگان در محو این سنت‌ها صورت گرفته، همواره این آداب و سنت‌ها، به‌عنوان یکی از عوامل قوام قشقایی‌ها عمل کرده است. قشقایی‌ها دارای ویژگی‌های اخلاقی برجسته‌ای هستند که از جمله آن ویژگی‌ها، شجاعت، پایمردی، ساده دلی و پاک طینتی است.

زنان قشقایی هرگز آرایش نمی‌کنند. تنها فرق زنان با دختران «چتر زلف» زن‌هاست. هنگام عروسی برای آرایش عروس این چتر زلف را درست می‌کنند. مردان قشقایی معمولا صورت خود را می‌تراشند و به بلند کردن سبیل علاقه خاصی دارند.

قشقایی‌ها عمدتا در جنوب ایران ساکن هستند که محدوده آنان از شمال به استان اصفهان و چهارمحال و بختیاری و از جنوب به سواحل خلیج فارس و از غرب به استان خوزستان و از شرق به استان کرمان محدود می‌شود.

در قرن‌های نوزدهم و بیستم لباس زنان قشقایی شبیه لباس دیگر زنان عشایر جنوب غربی ایران بود. ایشان این لباس را تا۱۹۷۰ حفظ کرده‌اند و تا سال۱۹۹۰ با تفاوت‌هایی هنوز می‌پوشیدند. لباس زنان قشقایی با رنگارنگی و تنوع اش شناخته می‌شود.

زن‌ها دامن چند لایه (شلیته)، تونیک (قیناق) با شکاف در دو سمتش و ژاکت کوتاه (ارخالق) می‌پوشند. روی کلاه‌های کوچک‌شان (کلاقچه) نیز تور روسری مانندی (چارقد) می‌پوشند. پس از ۱۳۲۰ به لباس زن‌های قشقایی، پیشانی بند ابریشمی‌ای(یاقلق، قالاق) نیز اضافه شد که دور سرشان(روی چارقد) می‌پیچیدند.

جواهرات(گردنبند، سنجاق چارقد، گوشواره و النگو) نیز وابستگی و ثروت خانوادگی را می‌کنند. زنان طوایف گوناگون قشقایی معمولا با لباس، پیشانی‌بند و رنگ‌های لباس‌شان شناخته می‌شوند. زنان قشقایی هیچ‌گاه صورت‌شان را نمی‌پوشاندند. در قرن اخیر تا انقلاب سال۵۷ معمولا گاهی که به شهرها می‌رفتند همانند زنان شهرنشین ایران چادر بر سر می‌کردند.

زنان قشقایی لباس‌شان را خود از پارچه‌هایی که از شهرها و فروشنده‌های دوره گرد می‌خریدند، می‌دوختند. آن‌ها کفش‌های دست‌ساز معمول در ایران را به پا می‌کنند. زنان خاصان قشقایی نیز همان لباس زنان عادی قشقایی را می‌پوشند. آن‌هایی نیز که از سال۱۹۰۵ به شهرها آمده‌اند لباس زنان طبقه بالای شهری را می‌پوشند. کودکان قشقایی لباس‌هایی همانند بزرگ‌ترهای‌شان می‌پوشند.

چارقد=چارقد (روسری) پارچه‎ ظریف و نازکی است که به شکل خاصی می‌دوزند و به‌عنوان روسری استفاده می‌کنند. چارقد را به شکل سه گوش برش می‌دهند، در وسط ضلع بلندتر انحنایی به سمت بیرون دارد که هنگام استفاده از آن این انحنا جلو پیشانی قرار گرفته و محافظ موهای بالای و پیشانی قرار گرفته، اطراف چارقد را گاهی مهره یا ملیله‌دوزی می‎کنند.

شلیته =شلیته، دامنی کوتاه و پرچین است که به آن «قرقره تومبان» نیز می‌گویند که اغلب به رنگ‎های روشن است. امروزه، پوشیدن شلیته بسیار در بین قشقایی‎ها کم شده و در حال حاضر از شلیته‌، هنگام جشن‌ها و برای رقص‌های محلی استفاده می‌شود. بلندی پیراهن و شلیته مشخص کننده بخش‌های مختلف هر منطقه است.

تنبان یا زیرجامه=چهار یا پنج دامن‏ چین‎دار است که تنبان یا زیرجامه نامیده می‌شود. تنبان‎ها را روی هم می‌پوشند و هر کدام آن‎‌ها از ۱۲ تا ۱۴ پارچه ساخته می‏شود. تنبان‏های زیری از پارچه‏های ارزان مانند چیت گلدار و دامن‎های رویی از پارچه‎های مخمل یا زری و تور است و در پایین حاشیه یا تزیین دارد. درواقع، زنان در زیر شلیته‌های خود، شلوارهای مشکی می‎‌پوشیدند، دمپای این شلوارها تنگ و بالای آن گشاد بود و آن‎ها را با بند تنبان می‌بستند.

یاغلوق=یاغلوق یا دستمال سر، پارچه ابریشمی چهار گوشی است که در جهت یکی از قطرهای آن به عرض ۲۰ سانتی‌متر تا کرده و از قسمت بالای پیشانی به سمت عقب رفته و در پشت سر گره می‌خورد و در جلوی آن یعنی بالای پیشانی، به‌وسیله سنجاق یا گل طلا به چارقد اتصال پیدا می‏کند.

کُینگ=کینگ یا پیراهن زنان قشقایی بلند و تا زیر زانو ادامه داشته و یقه آن کاملا بسته است. در دو طرف راست و چپ، دو چاک از پایین تا نزدیک کمر باز می‌شود که موجب آزادبودن لباس بوده و زنان با پوشیدن آن می‏توانند به راحتی حرکت و فعالیت کنند. آستین پیراهن تا مچ دست ادامه داشته و جلو آن را به صورت کشباف در می‏آورند تا مزاحم کار و تحرک نباشد.

آرخالق =زنان آرخالق را به عنوان لباس گرم می‏پوشند، اما چون پوششی زیبا و محافظ بوده، موجب وقار و سنگینی لباس است. در اغلب فصول سال از آن استفاده می‏کنند. آرخالق، روپوشی است که محافظ خوبی در برابر سرماست و دارای چاک‎هایی در زیر بغل است که باعث حرکت آسان دست‎ها می‌شود. پوشش پای آن‎ها، کفش ساده یا گیوه‏ ملکی است. جوراب نمی‎پوشند. زیور دیگر زنان گلوبند زرین یا اشرفی همراه با دانه‌های میخک خوشبو و همچنین النگو و دست‏بند طلا است.

قشقایی یا ایل قشقایی یکی از اتحادیه‌های ایلی ایران است که مانند بسیاری از اتحادیه‌های ایلی متاخر ایران مخلوطی از قبیله‌هایی با ریشه‌های قومی گوناگون لر، کرد، عرب و ترک است، اما بیشتر قشقایی‌ها ریشه‌ای ترک دارند و تقریباتمام‌شان به گویشی از زبان‌های ترکی اغوز غربی صحبت می‌کنند که خود آن را ترکی می‌نامند.

پوشاک، می‌تواند منبع مهمی برای قضاوت دیگران از ما در رابطه با شخصیت، خاستگاه قومی و زبانی، طبقه و پایگاه اجتماعی و حتی گاهی ایدئولوژی و گرایشات فکری باشد. هرچند که صرف داشتن پوشش مناسب به تنهایی موید همه‎ این‌ها نیست و ممکن است گاهی برداشتی کاملا مغایر از واقعیت ارائه دهد.