تزیین ضریح امام رضا

تزیین ضریح امام رضا + عکس هایی از ضریح امام رضا که دل شما را می برد همگی در سایت السن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما سروران گرامی قرار گیرد.

گل‌آرایی حرم رضوی اتفاق زیبایی است که سالیانی است به صورت خودجوش و توسط جمعی از خادمان آستان امام رئوف با ظرافت خاصی انجام می‌شد و هر سال شاهد نوآوری و طراحی‌های زیبا‌تری در گل آرایی آستان مقدس امام رضا (ع) هستیم.

این کار به صورت خودجوش و داوطلبانه توسط جمعی فعالان عرصه گل و گیاه کشور انجام می‌شود و این عزیزان با هزینه شخصی با کیفیت‌ترین و بهترین گل‌های موجود در بازار را روانه مشهد کرده و عاشقانه به تزئین حرم نورانی امام مهربان می‌پردازند.

خادمان سبز پوش در اتاقی به صف منتظرند و با هم زمزمه می‌کنند «تو گل باغ ولایی/ تو علی موسی الرضایی/ من غلام درگه تو/ تو به درد من دوایی» تا صندوقچه‌های گل‌های فوق ضریح برسند. گل‌های تازه به بالای ضریح می‌روند و گل‌های کهنه در پی سرنوشتی شیرین از بالای ضریح پایین آورده و به سمت اتاق‌هایی رهسپار می‌شوند. به محض رسیدن صندوقچه‌ها، حال و هوا اتاق، رنگ دیگری می‌گیرد و نواها دلی‌تر خوانده می‌شود.

پارچه‌‌ها از روی صندوقچه‌ها برداشته می‌شود و بوی گل‌ها دل و جان را جلا می‌دهد و در ترکیب با نواهای عارفانه خادمیاران بخش شمیم رضوان، دل را در چهار گوشه ضریح به پرواز می‌برد و بعد از آن خادمان شروع به جدا کردن انواع گل‌های رز و آنتوریوم و پرنده بهشتی و … از یکدیگر در سبدهای جدا می‌کنند.

بوجاری کردن یعنی جدا کردن ساقه‌ها و گلبرگ‌ها از هم تا برای مرحله خشک کردن آماده شوند. قبل از این مرحله، گل‌ها براساس ضخامت گلبرگ‌ها جدا می‌شوند تا در درجات مختلف دستگاه خشک کن قرار بگیرند. بعد از خشک شدن گلبرگ‌ها، فرایند آماده‌سازی بسته‌های گل برای توزیع بین زائران آغاز می‌شود.

گل‌های تازه و بوجاری شده برای خشک شدن به قسمت دیگری می‌روند. روی میز بزرگ سبدهای گل‌های خشک شده قرار دارند. عده‌ای از خادمان مشغول قرار دادن کتاب‌های ادعیه در داخل بسته‌بندی هستند و عده‌ای دیگر گل‌های خشک شده را داخل پلاستیک‌های کوچک می‌ریزند تا بسته‌ها برای رفتن به مرحله بعد آماده شوند.

سابقه گل‌آرایی در حرم مطهر به سال ۱۳۲۴ که چهار گوشه ضریح با چهار شاخه گل، گل‌آرایی می‌شد بر می‌گردد. گل‌ها بعد از چند روز عوض و به میان جمعیت پرت می‌شد. گل‌ها طی سال‌ها زیادتر شد و بین مردم هم محبوبیت بیشتری پیدا کرد. اما پرت کردن گل‌ها بین جمعیت به دلیل متبرک بودن گل‌ها و صدمه دیدن افراد موجب شد تا از ۱۷ یا ۱۸ سال قبل کار بوجاری کردن گل‌ها شروع شود.

زمانی که کار جداسازی گل برگ‌ها آغاز شد چهار گوشه ضریح با چهار صد شاخه گل، گل‌آرایی می‌شد. در اوایل شروع این کار گل‌ها به صورت تازه در داخل بسته‌بندی‌ها قرار می‌گرفت و به همین دلیل گل‌های تازه داخل پلاستیک بعد از مدتی کپک می‌زد.

در این مرحله هنوز گروه شمیم رضوان شکل نگرفته بود. خادمان بخش با همفکری یکدیگر تعدادی دستگاه خشک کن تهیه کردند و با خشک کردن گل‌ها متوجه شدند رنگ و بوی گل‌ها هم حفظ می‌شود و زائران هم می‌توانند گل ها را برای مدت زمان بیشتری نگهداری کنند یا به عنوان سوغات متبرک ببرند.

کم‌کم دستگاه‌های خشک کن پیشرفته‌تر تهیه و روال کار روز به روز بهتر شد. پس از آن رواق غدیر با نام شمیم رضوان در اختیار خادمیاران بخش گل قرار گرفت تا بعد از نماز صبح طی مراسمی بسته‌های گل بین نمازگزاران حاضر در رواق توزیع شود.

در هر کشیک بین ۴۰ تا ۴۸ نفر خادمیار مشغول خدمت هستند که اکثر آنها دوره‌های آموزشی آشنایی با گل‌های شاخه بریده را گذرانده‌اند تا با خواص دارویی انواع گل، خشک کردن صحیح گل‌ها و حتی استفاده نمادین از هر گل و … آشنا شوند. بسته‌بندی گل‌ها به صورت بهداشتی صورت می‌گیرد به طوری که افراد حتی این گل‌ها را به عنوان دمنوش متبرک برای شفای بیماران استفاده می‌کنند و عده‌ای هم از این گل‌ها همراه با تربت کربلا برای کفن و دفن استفاده می‌کنند تا توشه‌ای متبرک از حرم رضوی برای آخرت به همراه خود داشته باشند.

مرحله آخر بسته‌بندی گل‌ها، بستن درب بسته‌های گل است که با دستگاه خاصی به قطار انجام می‌شود و خادمیاری دیگر بسته‌های آماده شده را داخل کارتن‌های مخصوص قرار می‌دهد تا آماده توزیع بین مهمانان حضرت رضا (ع) باشد.

ضریح امام رضا(ع) سازه مشبکی که بر قبر امام رضا(ع) نهاده شده است. این سازه با صفحه‌های زرین و سیمین زینت یافته و آیاتی از قرآن کریم بر آن نمایان است. بنا به شواهد تاریخی، تاکنون چندین ضریح بر روی مرقد امام رضا(ع) نصب گردیده که ضریح فعلی پنجمین آنهاست. ابن بطوطه (۷۰۳ ق/ ۷۷۹ ق)، در سفرنامه خود از ضریحی چوبی بر مزار امام رضا(ع) یاد می‌کند که سطح آن را با صفحات نقره پوشانده بودند. اما بنا بر شواهد تاریخی، نصب ضریح به معنای اصطلاحی آن، بر مزار امام رضا(ع) از دورۀ صفویه آغاز شده است.

ضریح کلمه‌ای عربی است که در فرهنگ‌های عرب به معنای شکاف میانه قبر[۱] و خود قبر آمده است[۲]، اما در اصطلاح فارسی سازه مشبّکی از طلا، نقره، مس یا چوب و جز آن است، که بر روی قبر امام، امامزاده یا بزرگان مذهبی می‌نهند.[۳][۴] از تاریخچه پیدایش ضریح و تغییر و تحول آن به شکل کنونی اطلاع دقیقی در دست نیست، اما ضریح به معنای اتاقک و صندوق از قرن نخست قمری رایج بوده است، ظاهراً پیشینه ضریح به شکل کنونی (مشبک و از نقره و مس)به دوره صفویه برمی‌گردد.[۵]

ظاهراً نخستین پوشش بر مرقد امام رضا(ع) همان است که ابن بطوطه در سفرنامه خود از آن یاد می‌کند و احتمالا این همان صندوقی است که سال ۵۰۰ق صاحب کتاب روضات از کتاب ثاقب المناقب نقل می‌کند که«چون انوشیروان مجوس اصفهانی از بزرگان دربار سلجوقی که در زمان سلطان سنجر شفا یافته بود بر مرقد رضوی صندوقی از نقره ترتیب و تقدیم نمود.» در زمان شاه طهماسب صفوی (۹۵۷ ق) ضریحی بر روی این صندوقچه چوبی نصب گردید، از این رو پیشینه ضریح به شکل کنونی به دوره صفویه برمی‌گردد.[۶]

با این حال درباره تاریخچه نخستین ضریح‌ نصب شده بر روی مرقد امام رضا(ع) روایات متفاوتی در منابع تاریخی ذکر شده است. نویسنده کتاب تاریخ آستان قدس احتمال داده است که اولین ضریح در عهد تیموریان و بعضی احتمال داده‌اند که در عهد شاه اسماعیل اول صفوی نصب شده باشد. عده‌ای نیز آن را منسوب به عهد شاه طهماسب اول می‌دانند.

. به نظر می‌رسد تا سال ۱۳۱۱ش به دلایل مختلف از جمله عدم امکان رؤیت کتیبه ضریح قدیمی، تاریخ نصب و نام بانی آن مورد اختلاف بوده است.[۷] وجود ضریح به استناد اخبار موجود در منابع تاریخی در عهد شاه طهماسب اول صفوی قطعی است، چون واژه ضریح چندین بار در رویدادهای مربوط به تاریخ مشهد در منابع این دوران نقل شد است.

درباره مشخصات این ضریح نیز اخبار متفاوتی وجود دارد. بیشتر نویسندگان جنس ضریح را چوب با تسمه‌های فلزی و پوششی از صفحات طلا و نقره بوده دانسته‌اند، بعضی نوع چوب اولین ضریح را از شمشاد و برخی از صندل و بعضی دیگر از جنس نقره و عده‌ای دیگر همچون اعتمادالسلطنه و مؤلف منتخب التواریخ جنس ضریح را از فولاد می‌دانند.[۸]