عکس پروفایل ماه رمضان

عکس پروفایل ماه رمضان زیبا با متن های جذاب فلسفی جدید و دخترانه در سایت السن.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما سروران گرامی قرار گیرد.

ریشه ی لفظِ “صیام ” مشتق از “ص و م” ، صَوم است. وزن فعلی و صرفی این واژه مطابق “قال” است یعنی صام یصوم و دو مصدر برای آن ذکر شده است: ﴿ صوماً،صیاماً﴾ مشتقات اسمی و فعلی ریشه “صوم” در قرآن مجید ۱۵ مرتبه ذکر شده است.

مشتقات صوم در قالب افعال مضارع و امر، دو مصدرش و اسم فاعل مونث ومذکر به کار رفته است. صوم در اصل امساک از مطلق فعل و از حرکت ایستادن است (امساک از خوردن، از گفتار و…)؛ پس به اسپی که از خوردن و رفتن اجتناب کند، صائم گویند.

و باد اگر از وزش باز ایستد، می‌گویند “صامت الریح”. در قرآن کریم هیچ واژهٔ مترادف “صوم” نیست. در هرجای قرآن از صوم یاد شده است منظور همان صوم معهود در نزد عرب و انسانهای دارای ادیان می باشد.

تورات و انجیلِ فعلى از فرضیت صوم خالی اند و فقط آنرا مدح می کنند. با وجود آن هم، یهود و نصارى (فعلی) روزهاى معیّنى از سال را به اشکال مختلف روزه می گیرند مثل روزه از گوشت، روزه از شیر، روزه از خوردن، وآشامیدن، و در قرآن حکایت روزه حضرت زکریا (ع) و حضرت بی بی مریم (ع) از سخن گفتن نقل شده است.

در اصطلاح شرعی “صوم” به معنای امساک از اشیاء مخصوص، بر وجه مخصوص از کسی که صفات مخصوصی دارد و در زمان مخصوص با نیت روزه انجام می‌گیرد. به عبارتی روزه در دین مبین اسلام این است که شخص مکلف از طلوع فجر صبح تا اول شب با نیت روزه از طعام، لذت شهوانی و مواردی از این قبیل که در کتب فقه بیان شده است، اجتناب کند.

حکم روزه که از جمله‌ احکام و عبادات مهم اسلامی است، در قرآن کریم به‌طور نسبتاً وسیع با بیان جزئیات و محدوده‌ٔ آن مطرح شده و نخستین آیه‌ مربوط به روزه، حکم تشریع و فرضیت روزه است که قرآن خطاب به مؤمنان می‌فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ» «اى افرادى که ایمان آورده اید! روزه بر شما نوشته شده، همانگونه که بر کسانى که قبل از شما بودند، نوشته شد تا پرهیزکار شوید.»

در آیه‌ی شریفه “کُتِبَ” به معنای فرضیت روزه است، به این معنا که روزه بر مؤمنان فرض شده است؛ چنان‌که بر ادیان گذشته نیز شده بود. روزه عبادتی است انسان ‌ساز، که برای تربیت انسانها تشریع شده است؛لذا خدای تبارک و تعالی بعد از بیان تشریع روزه بلافاصله میفرماید:“لَعَلّکُم تَتّقون”.

به همین دلیل با تعابیری بندگان را مورد خطاب قرار داده که روح بلند انسان پذیرش آن را داشته باشد. بنابراین خطاب به مؤمنان (یاأَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا) در حقیقت توجه دادن مردم به صفت ایمانشان است که شخص مؤمن باید تمام احکام الهی را بپذیرد، با اینکه مخالف خواسته‌ٔ نفس و ناسازگار با عادات انسان باشد.

در دین مبین اسلام روزه معامله و معادله نیست که نفعش برای خداوند متعال باشد؛ چون الله تعالی مبرا از هر نقصی، و بی‌نیاز از هرچیز است؛ بلکه طبق بیان صریح قرآن کریم اثر مثبت و خوب هر عبادتی تنها برای خود عبد است؛ همانطوری که آثار بد گناهان نیز عائد خود بندگان می‌شود.

لذا در جریان روزه نیز همین برگشت آثار اطاعت به خود انسان را در جمله‌ٔ کوتاه و پرمعنا بیان نموده است؛ چون هر انسانی در فطرت خود این معنا را درک می‌کند که هر کسی اگر بخواهد به عالم طهارت و رفیع وصل شود و به مقام بلند کمال و روحانیت ارتقاء یابد، باید ملتزم شود که نفس سرکش خویش را از لذتهای جسمانی و شهوات بدنی بی‌قید و شرط، کنترل کند.

به عبارتی انسان از عالم حیوانیت به عالم عقلانیت و انسانیت ترقی یابد. پس نتیجه‌ٔ بزرگ روزه حصول تقواست که فوائد کثیره و منافع بی‌شماری دارد و تمرین کارساز بر ترک مشتهیات نفس است که با محدودیت موقت و معدود روح انسان را پرورش داده و مقاومت و قدرت اراده‌ٔ او را در برابر حوادث استوار می‌سازد و غرائز سرکش او را کنترل می‌کند.

این لطف بزرگی از پروردگار عالمیان است که در دنیا و آخرت شامل حال شخص روزه‌دار می‌شود، و در قرآن کریم، اجر عظیم و غفران الهی برای مؤمنان و روزه‌داران حقیقی وعده داده شده است؛ به همین دلیل قرآن با بیان لطیف به انسان امر نموده که در برابر این نعمت عظیم باید شاکر باشد.

الله تعالی در آیه‌ٔ ۱۸۳ بقره امر به “صیام” نموده و عامل آن را در آیه‌ٔ بعدی بیان نموده و میفرماید: “أیاماً مَعدودات”یعنی روزه‌ای که بر شما فرض شده، قلیل بوده و در روزهای خاص و مشخص تعیین شده است؛ یعنی چند روزی.

همچنین عامل این چند روز در آیه‌ٔ بعدی مطرح شده: «شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ…» «(روزه، در چند روز معدودِ) ماهِ رمضان است؛ ماهى که قرآن،… در آن نازل شده است.» “شهر رمضان” خبر مبتداست که أیاماً معدودات باشد، یا بدل از صیام بوده، به این معنی که روزه‌ٔ ماه رمضان بر شما فرض شده است.

نتیجه‌ٔ هر دو معنا یکی است؛ یعنی روزه‌ای که برای مؤمنان فرض شده در روزهای خاص و ماه خاص است که ماه رمضان باشد؛ ماهی که قرآن در آن نازل شده است. درانجام هر یک از عبادات مفروضهٔ اسلامی حکمت و فلسفه ی ظریف و جداگانه نهفته است که با انجام آن عبادت انسان مومن می تواند طهارت، نظافت، صفا و صمیمیت، اخلاص و اخوت، صبر و شکیبایی، تحمل و بردباری و دیگر ارزش های معنوی انسانی را به دست آورد.

و از این راه بتواند خود را از لجن زار مادیت و گرفتاری های دنیوی بطور مقطعی هم اگر شده برای مدت زمانی رهانیده و به پیرایش و تهذیب اخلاقی و روحی خویش بپردازد، تا بدینوسیله بتواند احتیاجات معنوی انسانی و درونی خویش را مرتفع ساخته، روح و معنویات عالی انسانی را در خود تنزیه و تزکیه و پالایش دهد.

روزه یک عبادت کهن است که در ادیان الهی پیش از اسلام نیز وجود داشته است. این عبادت خاص، حتی نزد بعضی از ادیان غیر اهل کتاب نیز وجود داشته است، زیرا این عبات دارای فوائد جسمی ،روحی و معنوی است.

که دین داران ادیان آسمانی آن را وسیله ای برای نزدیکی و تقرّب به الله تعالی می دانستند و بت پرستان نیز آن را به عنوان راهی از راه های تهذیب نفس و ریاضت آن می دانستند. روزه عبادت خاصی است که الله سبحانه و تعالی آن را برای بندگانش اعطا نموده است.